Tijdreizen

17 december 2020

Over een paar dagen verlaat ik Rosmalen. En ik ben zo dankbaar. Het is zo grappig om Snoes bijna te horen praten als ze aandacht wil. Vanmorgen leek ze zelfs hallo te zeggen. Ze houdt me ook scherp tijdens het schrijven van het boek. Door me te komen vertellen dat het echt even tijd is voor een pauze. En ik kan altijd naar haar toe om te spelen met haar speelgoedmuisje. Soms vangt ze echte, want ze is snel.

Terug naar het schrijven. Cat, die ook werkte aan het boek van Janne, gaat me helpen. In een eerste gesprek van meer dan 2 uur merkte we hoeveel we gemeen hebben. We reisden allebei veel rond, vertrouwend op de kosmos. En nog zoveel meer, maar op een moment wilde we het toch over het boek hebben. En ze gaat me helpen waar ze kan. Dit is zo'n verademing, want tijdens het gesprek merkte we hoe groot het verhaal is. Overweldigend groot, of zoals Cat omschrijft: een heldenverhaal. Een verhaal dat op zoveel manieren kan worden verteld. Ik zou niet weten hoe ik dat alleen moet doen. En dat wil ik ook helemaal niet. Daarvoor zoek ik juist de meelezers op.

Het bracht me ook in de realiteit: nog heel veel te schrijven. En als ik het eind mei af wil hebben, zal er snel een eerste versie moeten komen. Als einddatum zet ik de dag voor vertrek uit Rosmalen. Het brengt veel spanning met zich mee, en is een grote test voor mijn geloof en doorzettingsvermogen.

Op weg naar de supermarkt bedenk ik een plan: Me 88 uur onderdompelen in de verhalen. Met 88 mijl per uur reizen door de tijd, net als Marty en Doc in hun Delorean. Een klein detail trekt me over de streep: Doc noemde zijn kinderen Jules en Verne. 70 marathons in 80 dagen was destijds het idee. De verbindingen zijn gelegd, en dit betekent geen contact met de buitenwereld. Het gebeurt in een opwelling en ik stuur Wout en Michiel een bericht wat ik ga doen. Aan Wout omdat ik denk dat hij dit krankzinnige idee snapt, en aan Michiel om een goede vriend in te lichten. We schrijven 12 december 2020, 13u37 als de eerste tonen van de opening van Back To The Future door de boxen klinken. Een dag nadat ik mijn redacteur sprak.

Ik vind het prachtig om er een spel, een race, een megagrote schrijfmarathon van te maken. Ik duik dagen diep, heel diep. Het is als een droom, waar ik steeds meer het besef van tijd verlies. Met Snoes aan mijn zijde. Het leert me dat er veel mooie dingen gebeurde op mijn tocht, en dat er ook diepe dalen waren. En dat ik uiteindelijk bijna altijd leerde van die dalen, en er sterker van werd. En ik kreeg veel steun van vrienden. In een familiehotel en in een derde thuis in Rome. Het gaf me telkens weer het geloof dat dit verhaal het waard is. De 88 uur vertelde me dat ik met alle aandacht op het proces heel veel kan. En dat het mooi is om er in op te gaan. Uiteindelijk kwam ik tot 100.000 woorden, waar ik enorm trots op ben. Zelfs als dat betekent dat dit nog niet alles is. Er is nog zoveel meer. Er is zoveel.

Je merkt al dat het veel over het boek gaat. En complete afzondering. Dat had ook zijn keerzijde. Die voor mij begon met politie aan de deur. Ik ben vergeten mijn ouders in te lichten over mijn bijzondere reis door de tijd.Mijn eerste reactie is dat er aan mijn vrijheid wordt getornd. Even zoek ik via sms contact met mijn moeder. Mijn reacties zijn niet mals: ik ben woedend. Ik ben dan al zo'n 72 uur in mijn schrijfmarathon, met als enige contact een supermarktbezoek. Als ik na een paar uur slaap een goede vriendin bel, weet ik pas dat ik fout zit. Het is manier om mijn leven te controleren, het is een roep van liefde en bezorgdheid. Ik snap niet hoe ik dat niet heb kunnen zien. Hoe ik via zo'n egoïstische blik naar de wereld kon kijken. Snel bel ik mijn vader, en hij zegt het oké is. Ook met mijn moeder zit het goed. Ze waren ongerust. Ik realiseer me dat een berichtje bij hen de zorgen wegneemt, en dat ik niet altijd vanuit mijn eigen vrijheid kan denken. Ik bericht alle vrienden waarvan ik weet dat ze ongerust waren dat ik oké ben. Ik voel even heel schuldig, en dat mag. Om er vervolgens niet in te blijven hangen. Want niemand is boos om wie ik ben, het gaat om de actie - of eigenlijk het gebrek eraan - om familie en vrienden in te lichten. Het schuldgevoel verandert in een wijze les.

Tijdens een stukje hardlopen besef ik me dat het diep duiken me al heel veel heeft gebracht. En nog veel gaat brengen. Maar nooit zonder het contact met mezelf en de mensen om me heen te verliezen. Of zoals een vriend het noemt: het wij-denken. Buiten je eigen ego kijken. Iets dat ik in heel mijn hart meedraag: anders had ik nooit die hardloopreis van geluk kunnen maken.

Een vriendin wees me eerder al op de kosmos. Alles is energie, en staat met elkaar in verbinding. Ik kijk even buiten mijn ego en zie dat de wereld op zijn kop staat. Dat er veel angst, woede, onbegrip, verzet en oordelen in sluipt. Ook bij mij. En dat er nu zoveel onzekerheid ontstaat. Dat de eenzaamheid nog meer om de hoek komt kijken. En dat raakt me.

Ik merk het in de kosmos, de reis, het boek, en in het nu: zonder familie en vrienden kan ik niet. Er is geen vrijheid zonder verbinding, verhalen, liefde, vertrouwen. En ik mag vertrouwen op mijn levenspad. Hoeveel hobbels en drempels het virus nu ook opwerpt, het is voor mij iets van buiten. En hoe we ernaar kijken. Ik wil het positief bekijken, vanuit de ruimte die er ontstaat op dingen echt anders te gaan doen. Vanuit liefde kijken wat er wel is. En zo min mogelijk te oordelen. Van binnenuit ben ik nog altijd dat kind dat de wereld wil ontdekken, het leven wil leven. Het reizende bestaan past daar op dit moment bij, dat voel ik. Het is als die kiezel van Bram Vermeulen. "Ik heb een steen verlegd, op een rivier op aarde." Het aantal stenen maakt niet uit. De stroom van een rivier hou je niet tegen. Ik ben benieuwd waar de kiezels me naartoe brengen.

Mijn moeder wees me als puber al op Boudewijn. Mijn broer later op Bram. Door een hechte familieband zijn ze even in liedjes met elkaar verbonden. Ik ben oké, mam.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

linkedin facebook pinterest youtube rss twitter instagram facebook-blank rss-blank linkedin-blank pinterest youtube twitter instagram