Coen Cuijpers

Ik kijk uit het raam. Er bengelt een touw in een boom. Een grote man bestijgt de oude reus met een enorme ladder, hangend aan een zijden draadje. Even later schommelt hij, zwierend als een klein kind. De tijd zweeft in het luchtledige als een vrouw thuiskomt. Ze heeft een schilderij onder haar arm. De verf kwam uit haar tenen. En ik? Ik knip mijn hart in stukjes. Bij elk gedicht maakt het een sprongetje. Liedjes treden op als secondelijm.