Nachtnomaden
Vrijdagmiddag, 16 uur. Ik wandel GOUDasfalt binnen en verdwaal in de creatieve bedrijvigheid op het voormalige industrieterrein. Een groepje houtbewerkers wijst me de weg naar café Gouwestrand, waar Chris Bellekom wacht met koffie en kruidnoten. Het gehele terrein blijkt de landkaart van het festival.
De artiesten druppelen binnen - een aantal staan nog in de rij voor de file - en we inspecteren de locaties. De Droominee speelt al snel zijn strandtentje warm met vurige klanken, Alje Bosma bouwt op zijn gemak een intiem verhalenpodium, omringd door kleinkunstigheid en een raadselachtig fietskarretje, bedrukt met boekenkaften. Ik bezoek mijn speelplaats, dat veel weg heeft van een oude hangar. "Je wilde veel ruimte", aldus Chris. En zo geschiedde.
Ondertussen beent een grote gedaante doelgericht over het reusachtige terrein om deze van lichtjes te voorzien, als hij zich óók nog buigt over het geluid. Kim voorziet alle plekken van dekens. We lijken er klaar voor te zijn!
Een stevige maaltijd geeft ons de nodige energie voor de avond, als iedere artiest tien keer achtereen zal spelen, met een pauze van enkel vier minuten. Ook is er nog éven ruimte om te ontmoeten, als de spanning bij sommigen ook van de gezichten is af te lezen, inclusief mezelf. Twee cola en een dubbele espresso later maak ik me op voor het podium.
Dan klinkt de toeter, van oudsher gehanteerd om de schafttijd in te luiden. Dit is onze cue: we kunnen van start! Ik speel me al snel warm als ik voor het eerst in mijn verhaal duik. Tussendoor ren ik naar het café om water te halen, als ik op de avond meer dan 2 liter wegtik. Af en toe hoor ik een flard van een gedicht van Sarah Lucassen, die in de ruimte naast me speelt. In de verte klinkt er altijd wel ergens een saxofoon. Maar tijdens het spelen zit ik in de voorstelling, beleef en deel ik de reis met telkens nieuwe bezoekers. Mijn energie groeit met de voorstelling, de positieve stroom van de hardlooptocht stuwt me op, als mijn stem het de laatste twee keer wel wat moeilijker krijgt. Tien toeters later ben ik in extase, in een andere wereld, zo lijkt het! Ik voel me gedragen door zoveel mooie speelminuten, fijne reacties, liefdevolle sfeer en honderden lichtjes. Onwaarschijnlijk!
Nadien worden we toegejuicht door meer dan 250 bezoekers en praten we nog lang na over de magische avond. Wat een festival, wat mooi dat we dit samen maakten. Onderweg naar huis verbaas ik me nog over mijn ongeremde vuur tijdens de tien intense voorstellingen. Dit buitenbeentje heeft z'n weg gevonden, met het theater als speelplein!
